Niets nieuws onder de zon

Vandaag stond een middagje vissen met Quinten op het programma. Ik vroeg aan hem of hij wou vissen met een spinhengel of baitcaster. Hij gaf aan dat hij met de baitcaster wou vissen en zei meteen maar even dat hij het echt niet verleerd was.

Op de stek aangekomen gaf ik hem één van mijn supervangers van de laatste tijd en hij begint met werpen. Ik zeg dat hij wat meer tempo moet maken en sneller moet verkassen, maar hij zegt dat hij op zijn manier vist. Lekker eigenwijs jong. 

Binnen een paar minuten heeft hij het gelijk aan zijn zijde en vangt een snoekje. De vis blijkt 34cm te zijn en mag even op de foto.

De vis gaat weer terug en deze is nog niet weggezwommen of ik hoor hem roepen, 1-0. Een half uur later heeft hij weer beet en komt snoek nummer 2 voor hem op de kant. Deze is iets groter dan die van zojuist, maar met 57cm nog steeds geen reus.

Het onvermijdelijke wordt door hem geroepen, namelijk 2-0. Ik sta nog steeds met lege handen, maar dat maakt me eigenlijk niets uit. Ik vind het geweldig om te zien dat hij weer eens aan het vissen is en ook wat vangt.

Wat later krijg ik een beuk op mijn jerkbait maar los de vis. Ik baal er wel even wat van, maar het hoort erbij. Ik zeg tegen Quinten dat hij de plek moet onthouden voor de terugweg en ik werp nog een keer in. De concentratie is wat minder en de snoek duikt weer op de jerkbait. Ik sla te laat aan en heel even hangt de vis nog, maar ook dan schiet de dreg los. Ik voel even aan de dreggen maar deze zijn vlijmscherp. Dus botte pech, maar wel scherpe haken.  

We wisselen wat met kunstaas en dan wordt mijn shad vlak voor de kant gegrepen, maar weer weet de snoek me te ontkomen. We maken nog wat worpen maar kunnen helaas niets meer vangen. Het was voor februari echt uitzonderlijk weer en net zoals vroeger heeft Quinten weer meer gevangen dan mij. Maar stiekem vind ik dat toch wel leuk. 

Tot een volgend avontuur......!!